Prosze o ocene mojej poezji ... - Literackie Forum Medei

Forum Literackie Forum Medei Strona Główna

Literackie Forum Medei
Forum literackie, obejmujące zarówno prozę, jak i poezję wszelkiego rodzaju

FAQ

Zaloguj się, by sprawdzić wiadomości

Zaloguj

Prosze o ocene mojej poezji ...

Forum Literackie Forum Medei Strona Główna -> Poezja

Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat

M.Krzywak

Dołączył: 26 Sie 2005
Posty: 3
Przeczytał: 0 tematów

Wysłany: Pią 17:32, 26 Sie 2005 Temat postu: Prosze o ocene mojej poezji ...

xxx Gruzja i wiatr nasypał w moje oczy ( pamiętam jak stała nieobojętna smakowita kochana ) ziarnka jej cząsteczek jej smak został w ustach smutek płaczu rozstania dławi wydech i wdech Armenia nie pamiętam, cokolwiek więcej było do napisania w ten dzień wolny, od pracy od zajęć od natłoku myśli leżałem, chcąc zdławić niepewność ostatniego egzaminu, czy przerobionego już dwudziestego ciała Azerbejdżan po co raz jeszcze być przecież grzech, ponadto poszło parę dych za dużo miasto spało gołębie spały patrol spał śnieg nawet zasnął w powietrzu jakieś ciepło z serca buzowało w mózgu niech nam żyją niech żyją żyją Turkmenia coś innego daj, inną szansę inny zlepek gorącej herbaty i keksa drapie w gardle drapieżny płyn Tadżykistan już odleciałaś, gdzieś niepotrzebnie czczą kamienie kobiety bez twarzy kołchoz „Komintern” i wiele, wiele więcej Kirgizja to koniec, a jeszcze Uzbekistan ciąży... Zapomniana legenda Ubrany w pamięć zeschłych liści pukał do drzwi... Nie otwieraj, leż i śpij. To tylko stukot grzesznego sumienia. Stuka. Materialnym palcem o kształcie wyobraźni puka. Śni ci się owoc z rajskiego gaju. Gniewa się cisza wygaśniętych ram okiennych nieczułych na wołanie wygasłej legendy. Już wyłonił się obraz, twarz w cieniu ostatnich cieni rzucanych przez ćmy, zbliżyłem głowę do zimnej, granitowej ściany nie bierz tego tak nagle, a cisza głośniejsza niż strzegący murów strażnicy, grają w karty na grosze, krzyczeć, ale w gardle przerażenie wiążę supeł miecz Aleksandra to legenda blisko, za blisko tak blisko nigdy nie było kształty kwadratowe o pojemności mogącej ukryć dwa tańczące szczury, w dłoniach garść prochu co pozostał z ostatniej szansy ( chyba dwa lata temu ) w kieszeniach pochowane głupie wiersze o tulipanach ( a może o różach ) przestałem wierzyć w chęć poznania koszmaru tak na sobie blisko, za blisko, JUŻ! Szukałem szukałem w lodówce perspektyw przeżycia, a tylko pająk zerwał pajęczynę, trudno, dzisiaj żyjemy nadziejami szukałem w otchłani miejsca na stół, a tam za głęboko nawet na wieżę Eiffela trudno, siądę sobie w tanim kinie szukałem u Ciebie zrozumienia siebie, a tylko nerwowo patrzyłaś na zegarek, trudno, sam umrę i sam zmartwychwstanę. Poczekalnia poczekalnia dusz jest gdzieś obok w nas kiedy wylatują raki poranne zorze na bulwarach nocni wędrowcy na flanelowych brzegach xxx I nie dość ci jeszcze blednących słów na papierze ciągniesz powoli jarzmo narzucone a wiatr porywa cię w którą chce stronę czasami zapominam co serce me rozrywa błąkam się wśród cieni istnienia czekam na ten cud wieki całe przyziemny, jak ten śnieg spadający widziałem – to gdzieś musi być czasami zapominam a jednak budzę się co rano Ona Schodziłaś wśród wrzasku ptaków, szalona moc treli zakłócała zatrzymanie czasu, by uwiecznić roje pulchniutkich amorków, kręciły się w powietrzu, wyssałaś je, wietrzny namiętności wir, gdy oczy spłukane łzami, niedostępny skalny szczyt rozbij szklaną taflę ziemskości, niebieska aura, odór rozkładu, z jednakowej drogi każdy los, odbija statek od brzegu, przynajmniej przez chwilę umrzeć pod wpływem syrenich łkań, związany, gdybyś choć raz spojrzeć chciała, olśnić zbudzone dzieci, czerstwy chleb i wody łyk, ciągły topos trwania określa oddechu rytm, nie obrazowe ściany są wstrętne, zwątpienie ogarnia tryby, łamie się system, zgruchotany po prostu nie chce, tam dalej zauważył postać twą w pejzażu burzliwej nocy, piorun trafiał padali cnotliwi i mordercy, piękna, stargana noc, atomy tańczyły w powietrzu, płonące pióra śmiałków co oddać odbicie chcieli, w rozszczepionej duszy zlane ze złem dobro, płacz i radość w mieście, złączone szkielety z dynastii Straussa aż do dzisiaj, czczą walc, mimochodem rozerwałaś sieć tej sztuki natchnęłaś tą przeklętą wiarą odbijającą w tłoku, władczyni snów, nietoperzy, malarzy i muzyków, mistrzyni cesarskich cięć sentymentalnych uczuć, stwardniała wola czekających na sąd, są obcy, aojdzi rozplątują legendę o oślepłym ojcu ich, nie było początku, od zawsze, jeżeli to coś znaczy, mówili – jesteśmy, teraz – byli i już nie będą, ocal choć jednego, niech nie błądzi w lesie lat, musisz dotykać, by cierpieli, wielopostaciowa jedność, krnąbrny duch żałosnych ascetów czy uczniów Gemary, zleć z piedestału marzeń, pociesz stęsknionych, pozbieraj rozbite istnienia, wypowiedz zaklęcie, odrodzą się wielcy nareszcie, wspomogą mniejszych, by mocą przeciwstawić tobie się, przynajmniej raz chociażby z nieba słońce spadło i wiersz ostatni raz. xxx pokłonił się, ogień migotał cienie zdawały się tańczyć jest zawsze taki stygmat w duszy poety pokłonił się ogień zgasł nagle zduszony krzyk – zwiastun wiecznej ciszy xxx Przymarliśmy do krzeseł w dobie rytmicznych uderzeń ciężkich słów o dokonaniach wczoraj jest puste dzisiaj jest puste jutro – nie wiem Może warto się uczyć, śnić o pogromie Hunów. Może warto zapomnieć o tym, że człowiek istnieje. Czym się podpisać mam tysiącem wierszy, minioną wariacją wieczoru oddanego przez pokuszenie anioła który zszedł na ziemię. Może warto pamiętać o śladach na piasku. Może jednak nie było światów wcześniejszych. xxx Sczesałem wszy twoje córko, córeczko, córuniu, z dawnych romansów, francuskich karteczek, a zieleń żarzyła pożądaniem, stał tam dalej i widział rozrzucone rajstopy śmiał się później rozcinając swe żyły. Pociąg rozsunął ścianę lasu i wniknął, zniknął, by zmilczeć, w niepamięć, szkoda rozlanych łez, gorących i słonych. Para rękawiczek została na ścieżce. Osądził nas, lont płonie, syk i koniec. Jak w filmie. W niebie Zbladłaś. Delikatne są dotyki amfetaminy. Gdy wzrosłaś wyżej, więcej zobaczyłaś. Nie chciej, w tej stagnacji piersi pieścić, płomień, niebieski ognik wleciał do pokoju miriady serafinów z nim. Na zawsze zostaną wkute w pamięć daty błazenad historii. To lustro rozbite, odkryte obrazy, mogłabyś z łopotem skrzydeł wzlecieć, zostanie w dole błyszczące szkło i cień trzech krzyży i resztki ich, prorocy palcem wskażą na ciebie, przecież już byłaś w niebie. xxx To poza proza wiersz zasnąć na wieki bielmo stuk młotków trumna niedokończony pacierz czy ukarać tak łatwo? wykląć? zbić czy zabić? mała różnica kropka. Przecinek, słychać pociąg drży szyba z wbitym liściem letnim, może jesiennym. Padał deszcz Padał deszcz, jak nigdy nie było, smutek, parę minut i podległość, działać, martwić się o resztę, oglądać obrazy w pobliskiej galerii, stwarzać muzykę w oparciu o ciszę i tworzyć rzeczy niestworzone lekki wiaterek omotał mą duszę czuję, że grunt pod stopami mięknie to nic, na warcie cisza wartownik zasnął znękany czuwaniem trwaniem obnażaniem każda cząstka człowiecza wchodzi i przenika ducha jest jeszcze szansa, okazja i obserwować czy się uda. Pustka nierówna to walka miliardy kropel okryty, opłukany, czystszy, możliwa szansa przetrwania, absurd grafiki, deszczu, to było to minęło walizka wspomnień sakiewka z groszem sadzawka nenufarów, nikogo nie widać przy brzegu marzenia, tylko prysznic betonowe ściany niechęć, mrok złudzenie i realność wilgotne słuchawki słowo słowa a wszędzie raczej pustka. Po zabawie Zabawiali się nami bogowie, zanim ucichł wiatr liście złożyły się w litery... Jeden, mówią, dom twój jest, a gdy i tego nie ma chichot diabli pod schodami. Galilejczyku, zwyciężyłeś bo jakżebym mógł wieki zapomnieć i te ulice Jedno pióro Gdybyś, Aniele, śladów nie zostawiała, znikła, jak łza Chrystusa w mrokach dziejów roztopiła się, podobna do okruszyny śniegu tak szybko niepowtarzalnego bo tylko to pióro gdy przestać chciałem ponownie ujrzałem wtedy, gdy w dłonie brałem ciało – kochałem. A gdyby tak Noe zwątpił, zmurszałe deski, światło słońca zalewałoby ciało śmiertelne żaden smutny śpiewak bez cierpienia. Nie byłoby tego. Te ramiona więdły, drogie drogi donikąd, ponure cienie z dawna wracały, by milczeć, nie zawsze wracał to jedno pióro serce złamało. Dym dym snuje się w objęciach kto nawiedzony bardziej bardziej bardziej najbardziej ze wszystkich ludzi, a potem zupełnie dalej zbliż się tak krew w bałaganie ból ból ból dym a potem wpuściłaś słońce w pokoju nadeszło w dymie rozstanie xxx na zapalone rozpalone zorze miłość pomoże dopomoże może otarłem zło z twarzy Diablątka Gdyby nie to, że kłamstwo zwycięża, a zdrada mieszka w nas samych, gdyby nie to, że my to diablątka można by wiele naprawić. Uspokojeni Uspokojeni, blok zasnął po burzy, ostatnim razem miasto płonęło żarem uczucia przez niego. Tak wiele się zdarzyło, ileż być mogło więcej, wizyty u obcych masek nie zawsze są przyjemne, co boli. Stopy zdarte do krwi przyciężkie buty i czasy, rozmija się pokolenie gdy na pochwałę łasy król tłumów. Już ciągle będą pamiętać powrót nie ducha, a jego, ja grałem codziennie siebie ja grałem niewinnego. Dlaczego? Umarłe telefony z tych dwóch jeden dobry zero ambicji i nikt nie dzwoni umarły telefony ja byłem pewien trefne żetony ponura cisza praca przepony umarły telefony kraina marzeń drut przegryziony a obok są umarłe telefony źródła Hipokreny gdy Pegaz kopytem trącił uwolnił smak. A bystry potok coraz szerzej, mocniej wbijali słupy graniczne kamieniami grodzili potem zasnęli o Pegazie śnili Czegoś chciał? Czegoś biegł, w agonii pędu, człowiecze szalony? Czegoś chciał, w prostocie bytu, człowiecze ogłuszony? Prawdy gorszącej rany jątrzącej gwiazdy jaśniejącej kobiety kochającej snu wyśnionego daru danego lata minionego a może niczego. xxx tylko tyle razy byłaś ile z konieczności należało a na więcej opinia publiczna nie pozwoli. Jutra nie będzie w skargach rachunek sumienia zbrojne armie nadchodzą musiałem cię odebrać z gazetą pod pachą, z siatką w dłoni. Świecił krzyż w górze zbyt pewny siebie żeby to pamiętać. Poróżnieni pisz bardziej wyraźnie, bo mogą błędy nas poróżnić ( a tak niewiele potrzeba do kłótni ) mów, kiedy więdną kwiaty, bo znowu zapomniałem, albo że woda wyparowała bo spałem ( śniąc o czymś takim że wam się nawet nie śniło ) chcesz żebym nie palił róż, ja chcę, byś była wieczna, nonsens zgubił parę godzin, ale się wytłumaczyłem. Smutne mieszkania smutno w tych mieszkaniach czasami aż się obawiam że zostanę w nich na zawsze w tych naprawdę smutnych mieszkaniach gdzie samobójcy piszą pożegnalne zdania a dzieciaki patrzą a reszta tonie z braku wyjścia wiesz, ja mogę coś opowiedzieć o tych smutnych mieszkaniach Nowiny widzialne, a odbicia czytywalne, czuję zniechęcenie, to normalne smutek przymusowej wolności jej twarz pocałunek nijaki w nijakim bloku przynieś wietrze nowiny. Narcyz „Społeczeństwa zmieniają się, Narcyz się nie zmienia.” ( R. E. Jones ) Coś widział tam ? (coś zobaczyć chciał ? ) nie potrafisz zaufać sobie że trwasz ? jak mogłeś samego siebie nie znać ? Podobny, czy taki sam ? ( a może inny troszeczkę ? ) jak długo tyś tam stał ? co miał ? czyś tylko rolę swoją grał ? czyś po prostu odejść się bał ? „Nie, Narcyz nie był próżny” Hilsbecher. Jestem sam ... mimo, że miasto oddycha raz labiryntem ciasnych ścian ( przy wdechu ) raz wolną przestrzenią alei ( przy wydechu ) ... mimo, że nić splątana czasami, lub prosta jak światło w tunelu, mimo, że po raz tysięczny zbudziłem się w tym samym więzieniu ... tak. Jestem sam. Obrazy ... układa się w obrazy: tułaczki zagubienia osamotnienia raz osobno ( to lepiej ) nieraz nakładają się na siebie i wtedy to rodzi się kolejny Minotaur gdzie prosta szosa po której kroczysz gdzie kręta, gdzie miłość jest rozwiązaniem nie mam pojęcia w ramach twarz płótno czy lustro kto ogląda kto jest kim i gdzie jeszcze kiedy i po co ... układa się w obrazy obrazy w labiryncie. xxx są takie sprawy jak: młynek do kawy pełzające gady ogród Hesperyd Lucjan Emeryk Biel, niech pan ( pani ) podziwia. Biel, jak z brzegów wypływa cień. xxx w bruk a miliardy ich istnień, wierzeń, pychy ślepej, głuchej w końcu tego jest rusz w płomieniach ametystu krnąbrną ani nogą, ani ręką też pospadały gwiazdy z nieba nie bo tak lubiłaś to jak zawsze lubiłaś kochałaś to jak zawsze kochałaś miałaś to jak zawsze miałaś brałaś, brałaś, zabrałaś w bruk a miliony na pewno poświadczą że byliśmy bytem że dychać, dyszeć, charczeć na pół, pół całe tylko że czasu nie było. Przed obrazem wpatrzona w obraz, a zmroku wyłania się jasność, jest coraz bliżej niepewna, czująca jednak istotę nieznajomą, która jest tuż, tuż żywy, racjonalny oddech wdarł się w spowitą haftem skórę nie odwracaj się ! palce wyobraźni mrożą ramię język wsuwa się w ucho lubieżnie wsuwa się ( zamknij oczy teraz stanie się coś gorszego ) i penetruje kark, barki, plecy niżej, niżej, niżej na obrazie szyderczy uśmiech coraz szerszy s z e r s z y s z e r s z y Miałem przeżyć Miałem przeżyć. Śniadanie uciekło chichocząc. Miałem cię mieć. Coś sobie przypomniałaś. Leżąc nad śniegiem ziemi niczyjej a pod oszronionym dachem świątyni poznania tak pomiędzy przecieram oczy co rano zaropiałe wczorajszym tym samym podpalam pierwszego drugiego trzeciego czwartego. Miałem przeżyć. Obiad wymknął się tylnymi drzwiami. Miałem cię mieć. Rozpoczęła się sesja. Poszedłem do lekarza z rozłożonymi beznadziejnie rękami pokiwał głową gonię spocony autobus tulę się w mokry tłum łapię cuchnące powietrze Miałem przeżyć. Kolacji jakoś nie było. Miałem cię mieć. Ktoś tu zapomniał. Malowany ptak Tak ja, jak malowany ptak. Wśród swoich obcy pośród pól miłości blask, goryczy ból, wykrzywia dziób, mą twarz. Tak ja, jak malowany ptak. Między innymi ja Spraw ból, że jesteś, w świetle prawdy skręcone serca zmowa oddechów. Tylko dla Ciebie niektórzy żyją między innymi ja przyjdź chociażby raz, już dawno nie byliśmy razem już nigdy spokojnie nie zaśniemy pamiętając o przeszłości. Wiesz, niektórzy modlą się do Ciebie co poniektórzy żyją między innymi ja. Ikar w piekle Przypiął skrzydła do ramion obiecał wyzwolenie, zapomniał, że jestem młody, dał śmierć. Obiecywał zbawienie. Pociągał mnie ten błękit o niebo jasne i wietrzne, zapomniał, że jestem młody dlatego nie mogę żyć wiecznie. Piękna jest Prozerpina obłokiem twarz jej blada, zapomniał, że jestem młody, i żyć tak nie wypada. Pytam się władcy piekieł o łaskę uwolnienia, zapomniał, że jestem młody, a człowiek wciąż umiera. Prosiłem o jedną szansę, ojca, to ojca jest wina. On kiwał spokojnie głową: „wszak oddał mnie swego syna”. Skrzydła Przerywa – pomimo wysiłku ląd zbyt odległy – by dopłynąć mając skrzydła przypięte do ramion. Rzekł Dedal: „płyń, synu mój”. On: „aniołem jestem. Nie wypada”. To nic, że spada, to prawa grawitacji, ani, że wzlatuje. To ptaki. Rolnik orze pole. Daleko Smutną i piękną miał twarz On Cię wezwie jeszcze Aniele Marnotrawny. Starł stopą piasku litery, źrenicę jak gwiazdy błysnęły powoli zapada mrok. Dostałeś mnie dla udręki wyboru. Skarb zaczarowany lub mądrość lotu. Nie ufasz wszakże obietnicą? Obiecałeś to szczęście, co pryska Obiecałeś to życie, co umiera Obiecałeś młodość, co w starość się zmienia. Poszedłem przez pewność pewników posępnych, ponurych pomników porannych porcji pewności. Na wyraju Czterdzieści i cztery jeszcze dni zostało jedna paczka to za mało dwie płyty trzy ćwierci pięć muz dla pamięci i troszeczkę piór kilo wosku i żeby ot tak tak po prostu i ciemne okulary spodnie i koszula i ząb i gramofon igła, nici szpula i coś na sen coś na przebudzenie jedną maleńką wiarę jeszcze mniejszą nadzieję wreszcie film kolorowy i słownik sensu słowa bo jeszcze jeden raz zaczynam to od nowa. Synu Wróć, mój synu, z tego tamtego, no wiesz, te miejsca, w których koszula na piersi pęka, a kopią grządki coraz starsi starcy, nie myśl jak zarzucać ci będą pochodzenie i nie pisz, te setki niepotrzebnych wierszy, osty na drodze dusz, nie kochaj za bardzo bo znikniesz, znikniesz, synu, każde stworzenie chce żyć, to jest ważne, nie uderzaj, by zabić, nie Kain ty, nie Abel, on przestał się już gniewać, na ciebie, na mnie, ty tylko w szale krzyczysz rozgniewany w niebo, niknie ten głos jak łopot flag na wietrze, wygnany, swąd zbyt czerwonych malin drażni, nie pytaj siostry, której, nie trzeba, z ciszy tkać wrzask, w nim pokory szukać, ach, tylko wróć, w tym Mieście jak zawsze kłaniają się kamienice i bramy mrugają czernią, tak rzadko ktoś czeka, a czas deszczem spływa zmieniając gładkie twarze w pomarszczone maski, a rzeka płynie i trawa rośnie na wiosnę, jest nawet miejsce na twoją kołyskę, tylko wróć, a sam się przekonasz. Łzy Nie chciałem Twoich łez, a one płynęły, po marmurowym obliczu stapiały się z twarzą, błyszczałaś, Selene, załóż suknie, Selene, wstydziłaś się poniżenia, a to ja prosiłem o ciało, o teraz, błędy moich przodków wysunęły się z grobów, piękna, niezdobyta i samotna, pokorna i władcza, Helios trawiony gorączką, odszedł, ja, gdy leżałem u stóp Twoich, błyszczałaś, Selene załóż suknie, Selene, nie śmiałem spojrzeć w górę, gdyż ujrzałbym... Twoje łzy. xxx Pada deszcz parasol antidotum przez wiatr porwany Ona też biegnie on jej odmówił odebrał nadzieję Ech, cóż to za szlaki elizejskie lub plebejskie erupcja rewolt w mieście Zawsze będę obok zapamiętaj nietrwałość zaznaczam ten ślad Jej okruch opadł jad gorzki, ale jakże tutaj potrzebny A reszta wyjaśni się sama albo zostanie zostawiona ale to już coś innego. Betsaida Ja chromy, ja chory wiatr wodą porusza nigdy w nią nie wniknę nie mogę się ruszać 1 Wyruszył, a oni patrzyli, w biegu trącane gałęzie trzask oznaczał zgubę, nie odwrócił się by nie patrzeć w tył. Ona jest niżej. Kondygnacja, buty rozszarpane kłami, schody ciągnące się w górę. Bóg Kosmos Nieobjętość Pozwól, Panie, jak wołasz mnie ja słyszę gdzieś daleko głos jak dzwon, na trwogę na zejście ziemia ziemią woda wodą ty i ja szum hymnów nie wpadam w panikę. Dalej. Ogień tańczy pod strzechami, mleko w bańkach pod drzwiami spokój z nami a tutaj, płyń, płyń przez falę, odrywam płat skóry, 2 A mamisz mnie ty, nadziejo a kochaj mnie ty, umiera, zostawcie mnie, mnie nie ma I Jezus położył palec na czole tego, który nie miał nadziei na więcej w chwale bliźnich on odnalazł a zerwane kwiaty więdły. 3 Jej ciało to lekarstwo. Wypłyń, zatopiony, zapomniany, powstań, niechciany, zagrzebany, kochaj, odrzucony, nad brzegiem znowu zmęczenie podcięło nogi, zapomniałem własnego adresu, drzwi, przez które się wchodzi, wielu ma drzwi, w tym, co zostało, ta woda, jej przejrzystość zapomniał nadlecieć każdy krok wymierza sadzawka szczęścia chwila mija, targam swe szaty sypie się skóra jak kurz. I przyszła, tak bardzo czekałem, pewny, że jest, zapomniałem, co rzec miałem, jeszcze czeka, ja w bok patrzę, to teatr, bez dialogu, anioł mim błękitny znika... 4 I widziałem raz jeszcze szansę, dopóki nie zaczęli zbijać, potem zamknęli wieko xxx część, część – całość Awangarda ( bez alternatywy, tak na niby złóżmy swe ręce i proch i skok i nowy rok czy jeszcze jesteśmy ? ) jestem tylko szalony nic więcej. Na ten temat. Spokojnie delektowałem się ciszą sobotniego popołudnia opasłe tomy Tołstoja ( i napotkany przechodzień uchylił kapelusza ze spodni wychylała się kolba beretty troszeczkę z profilu przypominał Senekę, utracjusz czy tyran, nie pamiętam) i szpital. Byłaś tam ze mną. Po ile wtedy rozdawali wieńce też zapomniałem. Zaśnij już kochanie. xxx poleciałem w przestrzeń wolny nareszcie spokojny a oni dalej robili sztuczne oddychanie metalowe chaszcze na sercu poczułem niepokój siłę grawitacji poczułem ból i strach przeżyłem a oni gratulowali sobie zwycięstwa Schematyka pojęć zapal światło, kochanie dzisiaj nic z tego, za dużo poznałem żaby kochać, wtedy kłamałem mówiąc o wieczności nie znałem się jeszcze na pojęciach Post został pochwalony 0 razy

M.Krzywak

Dołączył: 26 Sie 2005
Posty: 3
Przeczytał: 0 tematów

Wysłany: Sob 8:03, 03 Wrz 2005 Temat postu:

Poemat „KLAUDIA” z cyklu : „Fantasmagorię” 1 Budynek pusty, ale ściany żywe żałosnym śpiewem pod dotknięciem palców ściany pękały, oczy – okna mrugały na pól przestrzeni, wiatr chórem był wtedy - z celi uciekła wariatka Klaudia z połamanej lalki kropla krwi skapała, przypatrz się bliżej, czerni na bieli sterylnej posadzki, kiedyś tu spała, jako poświadczenie materialności przeprowadzonych badań, wyrok skazujący zdjęcia w gazetach i oprócz pomruku masy nie było wtedy nikogo. 2 To dziecko w kołysce, huśtawka skrzypi na zewnątrz, pod wpływem wiatru kołysanka ( huknęły drzwi widocznie zbiera się na burze ) pociemniało, w tym pokoju jakoś mroczniej pochyla się, czy cień to, czy Odwieczny przybył, zapisać na prześcieradełku tragedię przyszłości ( chmury stworzyły kłęby... groźne ) maleńki domek maleńka dziecinka... 3 Szarpała za klamkę gdy usiadły obok niej, pielęgniarz, rozbudzony i przez to zły nałożył słuchawki na uszy. I tak uważał ją za przeklętą, a one... siedziały tylko wpatrzone upojone powietrzem strachu rozbite, lepkie i rozerwane coś musiały przypominać, skoro jej twarz wtulona w zimno mokra od łez i przerażenia nie chciała pamiętać ( liny, wiadra i noża liny, wiadra i noża ) gdy ciepłe główki głaskała czoła całowała, pieściła, cherubinkom z Pól Elizejskich, był maj, kwiaty kwitły i ona ciągle czekała na niego, i on głaskał te ciepłe główki jasne włoski wplatał w palce całował czarne kosmyki na szyi, tak wcześnie, tak wcześnie cóż w kącie stoi ? liny, wiadro i nóż liny, wiadro i nóż... 4 Mówiły: „anielska dobroć” tak zadowolone z siebie, może niektóre nawet kochały lub swą miłość pamiętały. Mówiły: „dobra dziewczyna” a i on taki młody jak przeszłość ich pierwszego poranka po nocy. Mówiły: „łagodna i miła” jak kwiaty, łzy i rosa, na pewno dumne z siebie w tej bieli, co widać w Kościele i uśmiechy pokrywały uśmiechy misiów pluszowych i lalek, tak zadowolonych z tego że dzieci ich nie w zakładzie... 5 Z otwartych paczek zajączki w czekoladzie czekały na niewinne zęby a niechaj wyjdzie im to na zdrowie droga biegła nie tędy. I nikt nie przypuszczał i nawet teraz nie wierzą jak można w końcu z tych kalek ... 6 „Córeczko” szeptał. Pokoik jaśniał od jedenastu lalek które dał jaj w każdy dzień przypominający jej narodziny nim ogień pożarł stopił jak wosk twarz rodzicielki, czego zresztą nie widziała i rąk skutych wyprowadzanego, na pewno musiała krzyczeć czy usłyszała sapanie czy Anioł jej podpowiedział czy Demon wyprowadził na manowce kolejną duszę... Jej siła nie powstrzymała siły jej krzyk nie zagłuszył ciosów gdy leżała, dziwiąc się temu mokra i coraz bardziej mokra, nie błędny ognik dotknął jej oczu i wzniecił pożar 7 W marzeniach, rojonych tak długo księżniczką na zamku siedziała, gdzie tatuś król, mamusia królową i tyle tylko wiedziała, że ptak rozbije się o kraty gdy wyciągnie doń swe dłonie że niedaleko, na dróżce tej z jeźdźcami biegły konie, samotna była, chociaż gwar przy obiedzie Szekspir po i cała drżała zamknięta w ciszy, w imię opieki czytała ciągle, czytała z Dante po piekle wędrowała nie wiedząc nawet, że stamtąd przyszła w noc zimną, marcową, w blasku syren, w kocyku krwią oplutym i ogniem skażonym i twarz jej przeczyła piersiom spalonym i dłonie świeże, choć swąd reszty ciała dusza powinna wylecieć. Nie wyleciała, nieszczęsna, na pastwę życia została wydana gdy ciałko rury żywiły, może płakała - za późno Aniele, spójrz, jak wyrasta ze szkarłatnej łodygi kielich cudowny jak oddech Boga, natury czar gdy resztę pokryją szaty, gdzieś się spotkali i ona zresztą ból kłamstwa gniotąc nie pokazała, dłoń w dłoni twarz w pocałunku choć kołnierz zawadzał zdjąć nie pozwoliła. W jamie ciemność się kryła, w ciemność wąż węża żywił agonią sierści, piszczącą trwogą jeszcze kwilącą, gdy przełykana tu gadzia para, tam ludzka para, księżyc oświetlał, a gwiazdy w źrenicach jak życie drgały. 8 Nie czarcie to przymierze, złączenie tego, co się budzi, szczęśliwi, co mogą w fale rzucić się, odkryci płynąć, nieszczęśni, ci topią swe żale w szarości ścian czterech i wierszy a kto na rozdrożu stoi, skalanym będąc potworem ten czas, co szaty zrzuca, po kątach ciska ubrania ich jakoś to nie wzrusza, ich pełne żaru rozmowy, on, czasem wzrokiem ucieka, dzieciaki w zabawie ogląda spod powiek nie błyska jad piekieł, wężowej skóry nie ściąga na pokuszenie zesłany i spala co nie spalone, czy to spala się samo, wiedząc, co nieuniknione, zabawa wiosny tragedią, sama człowieka rozbiera który w słońcu się rodzi. Ona w słońcu umiera, lecz ciche łzy wyciera, w nadzieje te dni ubiera, w snach piękna, na jawie, gdy dzwonek lekcje przerywa jak ona smutnie się toczą, potworki, by z kwiatów wybierać słód rześki, a czasem w przestrzeń wpatrzone, w świat, który nie jest im dany, do siatki serce przylega, Raj za nią nie jest im dany niejeden przecież potworek jest w niej zakochany, niekształtne wiersze jak palce, co papier orzą i kreślą, pluszowe misie co w sobie tyle żalu i wyznań mieszczą, bez luster, bez tego, co by ich przeraziło, pewnie o sobie tak mało wiedzą, za kogo ich macie, za ciała skłębione w ową noc straszną, za krzyk potępienia ludzkiego sumienia, kto kamień wziął i rzucił w jej ciało spalone pod szyją, gdy resztki istnienia pełzały, gdy szatan w tej krwi się pławił, gdy wtedy Wściekłość runęła, wiążąc za ręce miłego, czy on grzechem był, czy tylko ukochał te życia zamknięte, choć chcące te twarze szkaradne dla widza, dla niego przez to piękniejsze skąd żal znał głębszy niż pogardę strażników, dozorców, lekarzy, pielęgniarek, gdy wchodził, swe palce wycierali o nieskalane fartuchy, a ona, tak piękna, czekała i prowadziła go w zieleń, gdzie głosy radosnych duszyczek, bo jeszcze noc nie zapadła. 9 Dziecięce palce muskały grzechotkę, roześmiane oczęta, ( tak szybko się zapomina to, co zostaje na wieki ) wspaniały pokoik, - „oaza wśród stali – mówił on gdy palce w palce wiatr przetrząsał trawy, gdy wstawała, na chłód straszny się skarżąc gdy wstawała, bo kruki przez okno patrzyły gdy odchodziła w tą szarość brzękliwą skrzywionymi uśmiechami, nie zabłądź tak nigdy, wędrowcze w ten ogród chochlików, karzełków, upiorków i strzyg, bo kto wie, co nocą, choć śpią dzieję się tutaj, co stać się może. 10 Gdy odchodziła na chwilę, sztuczną się czuła, to prawda, z ukłonów chłód izolacji płynął „jak ona wytrzymać to może?” „jak piękna, anielska jej twarz” „a jego znasz?” „te dzieci... tam... no wiesz” Choć psy, niepewne, odejść wolały gołębie przy okruszkach siadały, które rzucała, nucąc miłosną sielaneczkę jakąś, co ją cieszyło, jej pierś wszakże w słońcu czernieje, kto o tym wie, on nie, a co trzyma go tam, ona nie wie czy dobro ludzki ma kształt czy zaprzeczeniem jest tylko zła, szacunek to nie dobroć, oni dobroci nie wytrzymują, ich szkoły jasnej wiedzy kościoły ale szpetota więcej prawd wchłania, chociaż nie pluszcze się w rzece, bo wtedy piękno zawyłoby ze zgrozy, wzajemny układ, niech żyje ten, kto żyć ma niech nie szpeci życia karykatura innego, bo kogo los karze, z głupoty czy z zysku niewinną duszę lat maleńkości, musi być oddalony, zamknięty, ominięty. - „a czy ty, Klaudio, nie widzisz tego, nie chcesz przyjść do nas ?” ( „chcę !” – dusza woła ) - „nie mogę, nie z wami me miejsce”. 11 „Jedźmy daleko, gdzie nikt nie czeka, czujesz, jak rdza powietrze dławi, to miejsce takie opętane to miejsce kiedyś wreszcie sprawi...” Palec na ustach nie da się ominąć drzewa przesadzić. „Kto winny ? One?” Strażnik znudzony ziewnął poznał tę twarz, strażnik zbudzony spotkał swą śmierć nie zwrócił uwagi przyzwyczajony, nawykły, skąd miał przypuszczać że z czaszki nuda wraz z mózgiem wyleję się...? „One? One mnie wchłonęły, te życia słodkie, do życia nie należące jak blizna na zdrowym ciele” - A ja to blizna pod bandażami gdy poruszona - krwawi „One?” Nie patrz teraz, bo biegną zdziwione i zadowolone a Ona po imieniu wywołuje i pojedynczo, do niego coś szepcząc prowadzi i gdy znikają za drzwiami już nic słychać, warto by zajrzeć, żeby potwierdzić, sprawdzić, czy Prawdę o tym napisali. 12 Matko moja twarz twa stopiona a moje ciało płonie Aniołowie proszą: „choć twarz i dłonie ocal, o Boże”. Matko moja tak szpetnie załzawiona dlaczego taki żar mnie obejmuję, wody, mamusiu, niech już nie bije nie szarpie, nie drąży niech już nie bije. Aniołowie patrzą, obok drwi z nich zwycięzca, kolejny zresztą raz, że to córka moja na ciele naznaczona od teraz do końca a potem, gdy zejdzie... - spójrzcie, jaka niesprawiedliwość. Zawstydzeni bezruchem, niedostrzegalni a będący wskazują, kto cierpi za pierwszy owoc, za to, że opadł na świat Łgarz ten, Prześmiewca. Dusza umiera. Sygnały coraz bliższe, a Ona się wiję, jakby już w piekle, choć nie dawali jej szans, coś tą iskierkę zatrzymało. Szatana dar by stać się miało? Czy Boży dar by przetrzymało ? A cóż pozostało ? Bajkowe wizje a Ona tym smoczym jadem a gdy nie przyjedzie rycerz, by zabrać a przez to żyły swe przetnie a płomień z gładkością nie łączy a przecież szansę dostała i jej podobni i reszta cała... Przebrana, zakryta, obserwowała kara to, czy łaska, i tak się bardzo podobała i nawet się kochała, kamieniem nikt nie rzucił choć prawa patykiem pisane gdy w ciemnej sali suknie zrzucała spotkała się z koszmarem... A On był inny, delikatniejszy zapewne miał plan zbawienia świata, zieleń, płomień i zgroza historię tę przyprawia, zbyt delikatny, zbyt czysty aby go wsiąść miała z Nieba, a dzieci znów pod parkanem wzdychają za innym rankiem. A On na dzieci spogląda, co myśli ? Myśli : „Jestem ich Panem” 13 Cóż czyni Klaudia w parku, jest z nim, czy bez niego, bo przecież z kimś rozmawia choć dzieci twierdzą, że sama. 14 Zbyt ciasno w celi jej było bo za co została pojmana ? Te dusze tak głośno jęczą, żądają od niej wyznania TO TY palce wskazują, usta szept wymawiają, On czasem w snach przychodzi one ciągle wracają... Chcę wyjść, tam być a tam jużem wyklęta ( mówią, że ona wiązała do wiadra, że zbierała, że ona sama rąbała, że krzyk pochłonął krzyki, że znały ją, że ufały i że nikogo nie miała) - skąd oni znają te sprawy ? choć przecież się przyznała On wolność jej obiecał, i prawdę im mówiła że w noc na skrzydłach zleciał, że taki piękny był i czuły ( a oni ołówkiem stukali o stół, coś zapisywali. Niewinną skazali. ) ... Niewinną skazali. 15 Korytarz. A za każdymi drzwiami ci sami, niekochani. Czyż nie lepiej zapomnieć, czasem... Delikatny zabieg eutanazji tak szeptał jej do ucha i inne miłe rzeczy, pierwszy raz, czy od początku. „Nie widzisz Ty ?!” – wykrzyczeć chciała, ale milczała, z zielonością spojona tych twarzy czerwieńszych niż ściany, by potem wtapiając się w nie traciły coś z siebie, czyż to nie one są częścią konstrukcji tej, czy ona też, milczała, kryjąc w sobie, On mówił, o wyzwoleniu, że nawet należy szczęście dawać innym, że łaskawie spojrzy Pan i odda dobra tego świata, za pokłon, za czyn – o wiele więcej i tylko zerwać potrzeba i że to się wybaczy „ nie widzisz Ty ?!” – wykrzyczeć chciała ale milczała. Ogród. Ogród i pełzające po nim, czy one brukają zieleń, czy dojrzewając niszczą, patrzy ona, a patrzy tak dziwnie, nie widzieć tych serc bijących niepotrzebne inne a te z tamtej strony tak pięknie pozdrawiały dziewczynę ( „To Klaudia, wiesz, że ona, taka praca, taka piękna twarz, palce pianistki, i skromna, wciąż okryta, czy upał, czy żar, czy susza” Później tak samo głośno że to nie do wiary tak jakby Chrystus drzewko oliwne złamał. „Czy ja kłamałam ?” – zapytać się chciała i zapytała. 16 Teraz nikt nie pamięta, że młodość w boju więdnie, że człowiek potrafi świętość unicestwić, nie znała przecież spokoju Kościołów, potęgi ołtarzy, a gdy spadały razy to nic nowego w praktyce społeczeństwa, musieli zamknąć, by nie pamiętać, i miejsca, i jej, lecz jedno uciekło, znów życie ubodło gniewną Sprawiedliwość, czy wessał się w nią wschodni duszek, a przecież tylu ich było, było – nic więcej gdzie step szeroki, gdzie szpital dla chorych, gdzie ocean burzliwy, gdzie wanna z plastiku, gdzie Lilith w przestworzach, gdzie Klaudia jest wreszcie rozróżnij, bo znakiem są słowa. One ciągle biegały, atomy się łączyły cóż zrobiłaś dziewczyno, gdzie ten, którego nie ma ? wrócił, z daleka był i głęboko wrócił imię, nazwisko, teraz się rozebrać A potem wyryta męka życia tego zaległa cisza, okulary spotniały to żyje. „A one czy żyć mogły, czy ja wraz z Jeźdźcem przybyłam ?”. Waga zadrżała: kara i wina co słyszy ktoś z tych ścian jęczących skargę, czy czuję tę krew, czy prowadzi, kamień poleciał, wiatr praw nie starł, tradycja została, mów Prawdę ( jak w Prawdę nie wierzycie ) „Czy ja kłamałam ?” – zapytała. Tylko jeden, ten w kącie mógł potwierdzić, rozłamać nawet ten sąd, osąd, ale po co zrywać opaskę, po co rozjaśniać ciemność, Matkę swą zabijać, to nie jej dzieci, to ona jest nimi, a w imię czego, w imię snu rajskiego ? druty, kołyska, Prawo, śmiechy skrzekliwe popsuły ciszę, popatrz tam – te kraty i kładki, jak ciało – czy miała na myśli duszę swą ? Opowiadała bajki gorzkie i bajki cudowne i nie wierzyła w nie, tylko że one spały i wtedy była naprawdę u siebie, ale ciągle wracać, jak to męczyć musi, zrozumiesz to, co za oknem gdy noc zamyka je, cóż ta lampa i książki zbójeckie te, ktoś musiał tu w końcu oszaleć, bo oddawali zniszczone i płodzili nowe smarowali je śmiechem i sprawnie działały jak mogłaś ? – w rytmie obrzydzenia jak mogłaś – w rytmie stwierdzenia jak mogłam sen przerwać, ale tylko zgrzyt drażnił swym tępym drążeniem, proszę wyprowadzić, pielęgniarz zły, bo musi, dotknąć, to żelazo ( czy zabrała to z sobą ? ) wiadro zostało, pełne, teraz puste liny wisiały, trzymały, teraz puściły ostrze w folii, penetrowało wszakże to co pełzało, nie spało, ale wbite w podłogę wyło, krzyczało, szarpało się, żeby jeszcze żeby co, popsuć tę ciszę, zanieczyścić strumień ? łapało za palce, prosząc, On w cieniu zlał się z cieniem, był cieniem, gdzie jesteś ? One płaczą One wrócą One zdrowsze. Nareszcie. czyś cel miała, złość, nienawiść, litość, rozciąć łzy to mimo wszystko nieetyczne chora może, albo ciało zawyło, to ciało co męką się stało bo ojciec pił, bo ojciec był, był kiedyś młody i pił, i bił i podlał ją, drzewko podpalił, pijany i stary czy to tłumaczy ? Blizny ? Stuk. Cisza. Leczenie. Izolacja. 17 Czerń łączy biel. Zlewają się w siebie, bledną pewne podstawy, czy dawny mezalians ? Tak nie sądź. Oczy zaślepione słońcem, choć słońca pragnęły niejeden już padł, syn architekta syn Boga Prawdziwego syn bożka mitologicznego to po co patrzyła, czy o Klaudii myślała, kto wie kobiece myśli splatane nici wciąż płoną, skry sypią syczą zranione, poparzone ręce jak węże. Dobra to córka ? A, szepniesz teraz, że zrozumiałeś, co było, przeszłość odtworzyć, leżała w kołysce, czy uciekła z pryczy, z nim nie leżała, centrum pominięte zdjęcia to barwne świadectwa, ostre, wyraziste uśmiechy czy one kłamią ? Spójrz, widać przecież... serc nie znajdź w opisie czy po latach w trudach, zbladła ? – nie sądzę bo świeci świeżością, fabryka zżera ciało, zamyka bramy zwie się Wiecznością. Dla niego inny świat, inny go pochłonął, co chciał, skąd wiedzieć, nie byłby artystą co później, nieważne, ponoć się spotyka ich w kinach, w teatrach, w kościołach podobno jedną twarz posiadają a dusze dwie. Kto zwątpić teraz chce w dusze dwie ? 18 To miało być tak, że Boski Raj padł Raj padł, że taka rzeczy kolei, mówił szeptem, że są silniejsze moce nad Spokojność, złudzenia, oto wiary owoce, deformacje, czy Ty nie wiesz że dusze niewinnych płyną do nieba, czy ciała te mają czekać na pierwszy cios, a gdy ciebie wspomną zapłaczą do minionego ? Nie warto... Skryła się, znowu wolna – gdzie jesteś niebyły – kochanku mój, przyjacielu, ulice milczą, bo gdyby wiedziały podniosły by larum i masa ruszyłaby naprzód, ale bramy są zamknięte, ale Ty, zostawiłeś, a one przychodziły i Tobie przeczyły dalej takie same, dalej istniejące. Ty, ty, ty... Nie czuła się u siebie, wyżej spała normalność, skupiona i czekająca na dzwonek, ale kiedy tak śpi Ty... patrzyłeś wtedy, jakoś tak poniosło, nie wyciągnąłeś z głowy ostrza, nie pomogłeś (znów zapatrzony tak wystrojony kulałeś, a oczy prawie jak światło latarki. Coraz głębiej, tylko czy ktokolwiek wygrał ? ) tyrania dobroci kazała pamiętać tyrania rzeczywistości – nie ściągać, zbyt niewidzialne to dla niej, a zbyt widzialne dla nich. Zdecyduj teraz kto ma rację czy zmarłych zapytaj przed wiecznością nim dojdziesz tam, Tam. Sam... Dotyka tych ścian, odpychają ją - wróć, szepczą, skąd przybyłaś złość teraz, latarnie drżą z uciechy gdzie cię zamknęli, gdzie byłaś ? Tak blisko was, tak blisko drzwi, krzesło, stół – to wszystko przez cały czas idzie samotnie, wyjrzyj czasem, przebij szklaną zaćmę istotnie, być sens musi, być odrzuconym, taki kontrast ciepła wnętrz, czy kochała ? Jak każdy, powiesz, to wie, wątpiła, jak czasem, to zwykłe, i śnieg topnieje i woda wysycha Klaudia, krzyknij im w te drzwi, bij pięściami w tą stagnację, tyś niepokojem z gazet i monitorów a oni śmieją się z takich demonów, łzy śmiercią ty osuszyłaś, wyprowadź ich z Domu Niewoli, bądź więc przed nimi, do grobu, w dłoniach posępnych oni muszą być ciągle w ruchu to ciała idące po drodze, Klaudio, musi być jakieś wyjście, poszukaj go, cóż w tej ucieczce zatrzymać cię może ? Ich groźne słowa ? Milczysz ? Błogosławieni Ci... Smutnaś ? Błogosławieni Ci... wędrowcy, by dojść, porzucają bagaże na pustyni, a złoto dają za łyk wody, bo tyle jest warte złoto, ale ty więcej, więcej, co znaczy odkupienie przez cierpienie, miałaś na to całe życie od bólu do bólu. KONIEC x bo wszystkie dzieci umierają, skargi i nic więcej na zdjęciach zostają, weszli, pusty korytarz i ta cisza życia gdy wyszła, została sama cisza, a gdy zaczęła docierać oporny ruch krojenia mięsa tak powoli, by wiedziały, słabe ich rączki ( och, śpij kochanie ) nóżki kopią powietrze, drgają ( śpij ) rozmazują się, rozbijają w pył mury stałości, oczy strwożone u głodnych kotów oczy łzawe zmiętych futerek... Ześlij Anioła, niech ręką powstrzyma, Panie, znów nóż uniesiony, o Panie... Jakżesz mam wygrać teraz ? Ta bestia jest ciągle żywa. Dumiel pilnuje bramy. To wszystko się śni, On znowu puka, chce wyjść, a przecież... Post został pochwalony 0 razy

Sceptic

Dołączył: 06 Lis 2005
Posty: 3
Przeczytał: 0 tematów

Wysłany: Nie 20:23, 06 Lis 2005 Temat postu:

Słabo. Po co tak dużo, skoro tak słabo. Post został pochwalony 0 razy

Wyświetl posty z ostatnich:

	Forum Literackie Forum Medei Strona Główna -> Poezja	Wszystkie czasy w strefie CET (Europa)
Strona 1 z 1

Możesz pisać nowe tematy
Możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach

Regulamin

Na skróty:Wasza Twórczość Warto Zajrzeć Inne Poezja Opowiadania Off topic Fan Fics Wieloodcinkowce i powieści Dyskusje Linki Hobby Księga Skarg i Zażaleń Komu betę, komu?Publicystyka Tylko dla dorosłych!